Najpiękniejsza jest zima na wsi.Te czapy śniegu na drzewach i płotach , śnieżne gwiazdeczki prześwietlone słońcem aż razi w oczy, z których płyną łzy.Nad polami krążą kraczące wrony.Czasem opadają na śnieg niczym czarne plamy albo usadzają się gdzie popadnie na nagich gałęziach drzew.Na śniegu pełno śladów zwierząt.Na płocie okalającym pastwisko wiszą długie sople, w których niby w krysztale rozszczepiają się słoneczne promienie w całą gamę barw.Na krzakach przysiadła gromadka gili, aż czerwono od nich.Są ruchliwe, wesołe, trzepoczące.Panującą dookoła ciszę i zimową zadumę rozweselają czasem dzwonki i janczary na szyjach koni ciągnących sanie.Zatrzymałam się na moście w Świdziałówce.Stałam oparta o zmurszałe drewniane oparcie i przyglądałam się zamarzniętym rozlewiskom.Niewielki strumyk, mimo mrozu, wciąż płynął i bulgotał z nagłymi rozbłyskami odbitego od wody światła.Czasem gubił się gdzieś pod lodem i znów wypływał, parskał, bulgotał spadając w dół tworząc piękne lodowe rzeźby.Wieczór...Tu i tam w oknach zapalają się światełka.Czas do domu na kolację.Śnieg skrzypi pod nogami, mróz zapiera dech, tu i tam odezwały się psy.Zachodzące słońce rozświetlało okolicę rzucając na śnieg wyraziste półtony czerwieni.Świat wyglądał jak zaczarowany.Zaczęłam biec, kręcić się w kółko rzucając do góry nad głowę garście suchego śniegu, który spadał na ziemię jak księżycowy pył.Chciało mi się hasać , śpiewać , tańczyć...Takie prawo młodości.

Wszystkim Mieszkańcom Świdziałówki i okolic, gościom , dorosłym i dzieciom najpiekniejszych świąt Bożego Narodzenia w rodzinnym przyjaznym gronie.Aby nikt nie był sam tak, jak w tym wierszu.Warto odwiedzić samotne osoby, zajrzeć choć na chwile, zaprosić do siebie.
Od czekania na ciebie ciepło w mym pokoju choć wiatr w nieszczelnym oknie firanką kołysze.Niby wierzę w niepewne lecz bardzo się boję rozmowy w cztery oczy z drwiącym głosem ciszy.
Kłębkiem wełny mierzona codzienna tęsknota rośnie mi pod palcami w swetra pajęczynę.Wieczór z kocim pomrukiem o szyby się otarł zostawiając mi w spadku bezsenne godziny.
I oczy trzeba zamknąć i ręce rozłożyć, dopić zimną herbatę i zasłonić okno i gadaniu zegara nie dać się zatrwożyć i światłem zapalonym wypłoszyć samotność.
I znowu wyczekiwać twych krokow na schodach i podrywać się z krzesła za każdym szelestem, a kiedy przyjdziesz-dłoń bez drżenia podać i beztrosko powiedzieć" Jak dobrze, że jesteś."-Pozdrawiam najcieplej.Stasia

"Po nocnej rosie płyń dźwięczny głosie. Niech się twe echo rozszerzy gdzie stara chatka, gdzie nasza matka krząta sie koło wieczerzy..."-Często nucę tę piękna pieśń, którą śpiewałam kiedyś z chórem w liceum i wraz z nią wracają wspomnienia.One wciąż są w nas i nawiedzają w różnych momentach życia.Mijają lata, mijają dni...Życie wciąż pcha do przodu.Mój dom w Borsukowinie, wciąż w malwy malowany, dziś stoi pusty.Kiedyś stał w ogrodzie pełnym warzyw i wypielęgnowanych kwiatów.Dziś, coraz bardziej chwasty i wysokie trawy , pokonują wszystko.Dach domu pochyla się i porasta zielonkawym mchem.Zakurzone okna patrzą ślepo.W pokojach urzędują myszy, które żywią się tapetą ze ścian.Kiedyś tu tętniło ożywione życie rodzinne.Chociaż biednie i skromnie ale razem.Może kiedyś ktoś tam powróci i nada wszystkiemu nowy blask.Fantastyczne wizje przyszłości miewam pod powiekami.Pola, które kiedyś pachniały chlebem, dziś porasta las.przydrozny krzyż dalej stoi niewzruszony, nieświadomy swojej roli jaką odegrał w sercu każdego mieszkańca tej ziemi.Wciąż mieszkają tu ludzie.Jedni odeszli, inni przybyli.Piaszczystą drogą ludzie wiąż jeżdża do lasu tylko po furze żeleźniaku już nie ma śladu.-W chatynce drewnianej ogienek płonie pokryty kurzem wspomnień.Dach ukosem sie chyli.Me serce tęskni do niej-do każdej ulotnej chwili.Już wieczór szary zapada, ptaszyna żadna nie kwili...Wciąż mam to samo serce, wciąż tęsknię do tamtej chwili.

Wczoraj odwiedziłam swoje rodzinne strony.Wszystko zmienia się w tak szybkim tempie, że coraz trudniej się w tym wszystkim odnaleźć.Po moim wiązie pozostał już tylko fragment próchniejącego pnia.

Wielkanoc...Chłodny poranek.W kościele przy ołtarzu skupiły się ziewające dzieci, dalej młodzież wystawiona na widok publiczny, baby w kwiecistych szalanówkach na głowach, panowie o łysych lub pobielałych głowach.
-Panie Jezu Kryste...Bądż miłościw mnie grzesznej...-Słychać pokorne zawodzenie staruszki dobiegające z kruchty.
"Wesoły nam dziś dzień nastał..."-zaintonował ksiądz Marian ruszając przez kościół, z krzyżem przed sobą, którym otworzył drzwi.Taki zwyczaj.Ruszyła procesja i rozdzwoniły się dzwony.Na przodzie kroczy dostojnie, z namaszczeniem, kościelny Adam Mojsak, niosąc ciężki krzyż.Za nim pod baldachimem szedł ksiądz z hostią podtrzymywany pod ręce przed dorodnych mężczyzn.Dzwonienie ministrantowych dzwonków, słodki dym kadzidła, kolorowe płatki kwiatów sypanych przez dziewczynki w bieli...Tłumy ludzi stojących po bokach klękają w pokorze przed księdzem w złotym ornacie, niosącym na wysokości twarzy lśniącą monstrancję z chlebem świętym.Za nim tłum ludzi, trochę rozpychający się aby być na czele, zawodzący śpiewnie i żarliwie.Mała dziewczynka jest poruszona wiarą tych ludzi i myśli idąc z pochylona głową-Boże,to wszystko takie nasze, takie swojskie, we mnie jest dusza tej ziemi, zawsze będę tutejsza.Zaćzęła śpiewać gorliwie aby wydobyć na świat całą swoja ogromną radość i swoje zespolenie ze wszystkimi.Wiatr rozwiewał włosy, igrał z odzieżą a dzwony i głośny śpiew ogłaszali radość z powodu zmartwychwstałego.A potem msza św.Łagodny głos księdza przy ołtarzu, dym kadzidła i promienie słoneczne przecinające wnętrze kościoła na pasma złotego pyłu wprowadzały wiernych w stan pobożności albo błogiej senności.Kobiety klęzące w pokorze, przysypiając schylały sie aż do ziemi, jakby biły głębokie pokłony.Gdy ksiądz Marian wszedł na ambonę i zagrzmiał swoim gromkim głosem, budził drzemiących, którzy dla odmiany w niebiański zachwyt.Ksiądz potrafił poruszyć namet najbardziej zatwardziałe serca.Po chwili słychać było popłakiwania, szlochy z oczami wzniesionymi do nieba, ciągania nosem i dmuchanie w chusteczkę.Wszyscy wpadali w stan głębokiej jedności z Bogiem i patrząc w oblicze Matki Boskiej Ostrobramskiej skupiali swe żale, prośby, przebłagania za grzechy...Gdy wracali z kościoła wilgoć parowała z ziemi tworząc delikatną mgiełkę, drażniąc nozdrza zapachem ziemi a na wschodzie zaróżowiło się niebo i nad okolicą zawisła czerwona kula słońca...